[usernames]'s blogs

მყიფე ძვლებია ეს სიტყვები,
ამ ქაღალდის თეთრ სუდარაში,
წიგნის კუბოში.
არ იშრიალებს ჩვენ შესახებ
ჩვენი ცხოვრება,
როგორც ხე, როცა ქარი აღარ ქრის.
მე მჭირდებოდი ამ ღამეებში
მკრთალი ნათელით მოსულიყავი
და ვარსკვლავების მტვრით დაგეფარე,
გადაგერჩინე
შენი შიშებით, ტყეების სუნით.
ხანდახან ვკვდები,
ზოგჯერ თითქმის გახრწნილიც ვდგავარ
შუა კვირის რთულ საქმეებში
და შენ გიღიმი, ჩემო ბავშვობავ,
შორს, შორს წასულო თუ დარჩენილო.
სად, რომელ ბალახს ესიზმრება
შენი ტერფები,
რომელ ნაპირთან დგახარ და ტბის ფსკერს
თეთრი კენჭებით ესაუბრები?!.
გნახავდი ხოლმე გადაცმული
მოხუცად, მგზავრად,
რომ სულ ვერ გეცნე
და გული არ გტკენოდა ჩემით.